North Sea Jazz festival
Dit jaar was het 36ste North Sea Jazz Festival. Van de 36 edities heb ik er inmiddels 34 mee mogen maken en heb vele bekende en minder bekende artiesten live zien spelen, ook zag ik grote legendes als Count Basie, Ella Fitzgerald, Louis Amstrong, Tito Puente en Sarah Vaughan.
Zo’n oude legende heeft voor ons de spits afgebeten, het eerste concert dit jaar was van McCoy Tyner de pianist die in het geweldige jaren ’55-’65. kwartet met John Coltrane(tenorsax), Reggie Workman(bass) en Alvin Jones(drums). McCoy Tyner speelde met de zoon van John Coltrane, Ravi Coltrane, soms was de speelstijl van zijn vader goed te herkennen, maar naar mijn mening had zijn vader meer diepgang in zijn spel, evengoed was zijn bescheiden voorkomen en zijn spel een genot om naar te kijken en luisteren! Op de bas speelde Gerald Cannon die voor een solide basis garant stond en als je goed oplette af en toe heel verassende dingen speelde. Op de drums speelde Montez Coleman. De muziek was erg meeslepend zoals we dat gewend zijn van mcCoy Tyner, deze band wist de boel aardig op te zwepen en bracht het publiek in extase, de hut werd bijna afgebroken.
Het 2e concert wat wij zagen was van de Hollowbody’s band met John Scofield op gitaar, hij is de uitvinder van de smerigste vette gitaar akkoorden aller tijden! Een schril contrast met de gitarist Kurt Rosenwinkel die ook in deze band speelt, die mooie ronde en prettig klinkende solo’s gaf. John heeft de nare gewoonte om bijna het hele concert met zijn rug naar het publiek te staan, niet echt attractief, en wat mij opviel is dat hij nooit naar de hals van zijn hollow body gitaar kijkt tijdens het spelen, een echte routinier dus! De bassist Ben Street en drummer Bill Stewart zorgde voor een swingende en vullende begeleiding van deze gitaarvirtuozen. Halverwege dit concert zijn wij opgestapt omdat wij van onze zoon en zijn vriendin kaarten hadden gekregen voor het optreden van Melody Gardot.
Melody kan mij met haar breekbare en fragiele stem altijd emotioneren, dat heb ik al als ik een plaat van haar draai, maar live bezorgde ze mij kippenvel en tranen, zelden zo een mooie show gezien; de performance, het licht, en het geluid was echt geweldig! Het was een 9 man grote band met: Melody Gardot (vocals, piano, guitar); Celia Charvez, Jamila Istanbullian (backing vocals); Irwin Hall (saxophone, clarinet, flute); Stephan Braun (cello); Mitchell Long (guitar); Charnett Moffett (bass); Charles Staab (drums, percussion);Petri Korpela (percussion).
Een concert van Melody Gardot meemaken kan ik iedereen aanbevelen, als je de kans hebt: gaan! We wisten na dit moois niet waar we nog naar toe wilde en hebben toen nog maar wat rondgelopen over het festival en lekker naar mensen gekeken die allemaal genoten!
Zaterdag begonnen we weer met een oude rot uit de Jazz, Ahmad Jamal op piano was bezig met zijn laatste nummer, jammer dat we er niet eerder waren, wat we er van hoorden was prachtig.
Maar we waren vroeg genoeg om in de Hudson een plaatsje op de 2e rij te bemachtigen voor het volgende concert wat verzorgd werd door Joshua Redman (sax); Aaron Parks (piano); Matt Penman (bass) en Eric Harland (drums), deze band noemt zich ‘James Farm’. James Farm is in 2009 opgericht en voor het eerst te zien op het festival. Ieder lid heeft een eigen herkenbare stijl van componeren, maar door de hechtheid van de muzikanten creëert de band toch een onmiskenbaar eigen geluid. Spannende muziek, modern en niet te experimenteel, ook hier hebben wij weer vol op genoten!
Hierna zijn we de grote hal(Maas) ingestapt om naar Esperanze Spalding te kijken, wat een KANJER! Lieve stem en voorkomen maar ohh zo stoer met haar Fender Jazzbas en haar contrabas. Zij was de spil in de 12 man grote band, wat een swing en impact, lekkere jazzfunk met latin en jazz invloeden.
Daarna weer naar een grote zaal(Nile) om daar naar George Benson te gaan, in de aankondiging stond dat hij ook nieuw repertoire zou gaan spelen, daar gingen we voor. Wij hebben George Benson al vaak zien spelen en ondanks dat ik het één van de beste gitaristen ooit vind, ben ik zijn liedjes wel een beetje zat en zou wensen dat hij op z’n ouwe dag weer eens terug zou grijpen naar het legendarische spel uit de jaren ’60 waar hij met Ronnie Cuber(baritonsax) en Lonnie Smith(Hammond B3 organ) en Jimmy Lovelace(drums) werkelijk de sterren naar beneden speelde! Er werd geen nieuw repertoire gespeeld, daar waren wij teleurgesteld in, feit blijft; dat wat hij speelt met zijn band gewoon ontzettend goed is.
Toen weer terug naar de altijd even comfortabele Hudson zaal om daar naar Christian Scott te gaan kijken als afsluiting voor de zaterdag; Een band met jonge gasten uit New Orleans, zij spelen een nieuw soort fusionjazz met een politieke lading, zij hebben de waterramp aldaar zeer bewust meegemaakt. De muziek was verrassend, fris en met diepgang, echt een mooie band met Christian Scott (Trumpet), Matt Stevens(guitar), Kristopher Funn(bass) en Jamire Williams(Drums)
De zondag begon al vroeg in de middag, om 15.00 uur waren we weer in Rotterdam nadat we op de camping in Barendrecht heerlijk gebarbecued hadden, we hebben daar altijd een heel gezellig kampement tijdens het festival met vrienden en onze zoon en zijn vriendin.
Het eerste wat we meemaakten op het festival was wederom een concert van Joshua Redman, nu met een andere band met: Joshua Redman (saxophone); Ethan Iverson (piano); Reid Anderson (bass); Dave King (drums). De groep maakt muziek waarbij teruggegrepen wordt op de (voornamelijk rock-) invloeden uit eigen jeugd. The Bad Plus staat al tien jaar aan de top van de progressieve muziek en bracht in 2010 het laatste album uit, Never Stop. De combinatie met Joshua Redman is spannend en energiek, wij zaten op het puntje van onze stoelen!
Uiteraard speelde ook Brad Mehldau ook weer op het festival en hij had Larry Grenadier op bass en Jeff Ballard op drums en percussie bij zich. De muziek laat zich als harmonieus, gevoelig en soms swingend omschrijven.
Het volgende concert was toeval: Hiromi; een pittig klein Japans meisje met een kapsel of haar fohn ontploft was…toeval: omdat Antony Jackson de 6 snarige contrabassguitar speelde in deze band en hem ken van Michel Camilo dachten we dat dit zeker goed moest zijn, en dat was het, dat kleine meisje ging enorm tekeer op de Yamaha concert vleugel, ze speelde virtuoos, precies, swingend en spectaculair! De drummer Simon Philips met een enorm drumstel sloeg de maten aan elkaar, een geweldige combinatie van musici! Dit geweld is te beluisteren op de cd ‘Voice’ van Hiromi, wat mij betreft de ontdekking van dit jaar!
De hekkensluiter was Michel Camilo “Mano A Mano”trio de latin pianist uit de Dominicaanse Republiek die altijd garant staat voor het nodige muziek geweld! Met Giovanni Hidalgo de percussionist die op 9 conga’s, timbales, koebellen en nog meer percussie instrumenten speelde. Hidalgo heeft eerder in orkesten en bands met o.a. Dizzy Gillespie’s United Nation Orchestra, Arturo Sandoval, Paul Simon en nog veel meer artiesten gespeeld, Hidalgo is momenteel één van de belangrijkste percussionisten ter wereld. De bassist was Lincoln Goines, erg knap hoe hij de ondergrond neerzette voor deze geweldenaars, ik was erg onder de indruk van de kracht en het uithoudingsvermogen van deze Lincoln; Marathon on bass!!
Het North Sea Jazz Festival 2012 was wat ons betreft weer een groot succes, en volgend jaar gaan we zeker weer. Ik hoop u daar dan misschien tegen te komen!